Dag 21: Mt. St. Helens

Begin deze week zag ik de bui letterlijk en figuurlijk al hangen voor deze regio. Bewolking en regen voorspeld. Als dat maar goed gaat als we dan in de bergen zitten… Dat het op Mt. Hood niet helemaal goed ging is al gebleken.
Vanmorgen stonden we op en het had inderdaad geregend. Maar goed, we moeten eerst 185 km rijden voor we op St. Helens zijn, dus wie weet... We houden de moed er in.

De rit naar de top van Mt. St. Helens gaat eerst een stukje over de snelweg, daarna wordt de weg steeds slechter en kronkeliger. De weg langs de berg zit vol met verzakkingen en scheuren. Soms echt niet veilig. Ze zijn talrijk en worden niet aangekondigd. Daar snap ik even niets van. Kom op, we zijn in Amerika. Normaal wordt hier al gewaarschuwd met een bord of afzetting als er een vloertje gedweild is. Maar dit? Niets van dat al. Bij sommige verzakkingen zou je de macht over het stuur kunnen verliezen en zo de afgrond in kieperen... Aandacht erbij houden dus. Gelukkig is er niet veel verkeer en is het gemakkelijk om even de andere weghelft te kiezen.

Een van de vele verzakkingen...

Met de bewolking onderweg kan het nog alle kanten op. Soms blauwe lucht, soms donkere wolken. Het blijft spannend totdat we boven zijn.
Ik had het over de top, maar eigenlijk is de top van 400 meter weg. En daarmee bedoel ik niet in de wolken, nee helemaal weg. Op 18 mei 1980 (twee dagen na ons trouwen) was hier een vulkaanuitbarsting die de top volledig heeft weggeslagen. Ik had daar nooit meer aan gedacht. Tja, Amerika was toen in die tijd toch een ver-van-mijn-bed-show en we waren net getrouwd natuurlijk. Wel wat anders aan je hoofd... Maar toen ik het bij de voorbereidingen weer tegenkwam, kon ik het me weer vaag herinneren. Het leek me extra interessant om hier naartoe te gaan. We kiezen voor Windy Ridge aan de oostkant, omdat die op de route ligt naar onze volgende overnachtingsplek. Er is ook een uitkijkpunt aan de westkant, maar dat is dan veel meer kilometers rijden. Helaas staan ze niet met elkaar in verbinding.

Als we na ruim 3 uur boven komen, blijkt dat de kraterrand en een achterliggende top in de wolken zit. Om een goed zicht te krijgen op het geheel, de krater, de landverschuiving en het meer waar alles in terechtkwam, moeten we ook nog eens een trap van 426 treden en een 100 meter schuin pad oplopen. En daar sta je dan; zoals de naam al zegt, op een winderig uitkijkpunt. Het uitzicht is fenomenaal. Je kijkt zo in het gebied waar ooit een bergtop was en nu moeite doet om te herstellen. Natuurlijk weer niet in foto's te vangen.
De wolken nemen eigenlijk de bovenrand van de krater weg. We wachten nog een hele tijd, maar nadat het iets beter is geworden, wordt het toch niet helemaal goed. We zijn eigenlijk al lang blij, dat het niet regent en we toch nog dit zicht hebben.

Achter de groene (onaangedane) bergwand het gebied waar de uitbarsting was

Spirit Lake met al sinds de uitbarsting drijvende boomstammen

We rijden de laatste 25 kms weer terug en slaan dan links af, voor de laatste 50 km richting Packwood. De weg blijft nog een hele tijd slecht en pas het laatste deel, als we bij Randle een grotere weg oprijden wordt het beter.

We checken in bij onze duurste overnachtingslocatie die we deze vakantie hebben. Het ziet er netjes uit, maar of het de prijs waard is?? Maar ja, zo gaat dat op locaties waar het gewild is en mensen geen kant op kunnen...