Het dorpje waar dit huis in staat is al net zo stil en oud. Een echt westerndorpje met heel oude authentieke huisjes, restaurantjes en winkeltjes. Veel daarvan ook afbraak.
Maar ja, we komen de nacht wel door, wordt weer een ervaring op zich...
Maar goed, nu eerst naar vanmorgen. We zijn we om 09:00 vertrokken naar Smith Rock State Park, waar we een half uur later aankomen. Het is zo'n rotswand, waarbij je het gevoel hebt, dat als je omhoog kijkt, er elk moment indianen op een paard op de rand kunnen staan. Net als in de film. Je kunt bovenlangs de rots lopen, maar dan moet je eerst behoorlijk klimmen. Je kunt ook onderlangs lopen, maar dan is het zicht eigenlijk weg. Dus we besluiten gewoon op parkeerplaatsniveau voor de rots het pad heen en weer te lopen. Je hebt overal mooi zicht.
De rotswand blijkt veel gebruikt te worden door bergbeklimmers en het is leuk om dat even aan te zien. Ook het koorddansen van de ene naar de andere top...!
Na een uurtje hebben we het hier wel gezien en rijden een eindje terug naar Redmond. We willen toch nog graag naar die tweedehands/antiekwinkels en ik heb gisteravond daar een paar adressen van opgezocht. De eerste die we bezochten, alles keurig netjes. De tweede blijkt die van 'Wie is de Mol' te zijn en iets rommeliger. De eigenaar vroeg of we er al eerder waren geweest en begon toen alles over de shop uit te leggen. Toen vroeg hij waar we vandaan komen en op mijn antwoord begon hij meteen over het programma. Was wel leuk eigenlijk. Toch nog maar eens even het filmpje daarvan terugkijken...
De "Wie is de Mol locatie" |
Het is inmiddels over enen en het wordt nu echt tijd om in de auto te stappen richting het oosten. We gaan dus vandaag echt de outback in en gooien de tank voor de zekerheid nog maar even helemaal vol.
We rijden naar Painted Hills, een deel van het national park 'John Day'. Hier zijn allemaal rood en geel gekleurde heuvels van klei. Echt mooi om te zien. Helaas hebben we het weer niet helemaal mee als we aankomen. Half bewolkt met regenbuitjes. We kunnen gelukkig wel de drie korte wandelingen van 400 meter en een van 800 meter doen zonder nat te worden. Die van 2,5 km slaan we over. Daarbij moet je 120 meter klimmen en daarvoor is het inmiddels ook te laat geworden.
Het wordt tijd om onze volgende overnachtingsplek op te zoeken... We laten onszelf binnen en na alles in ogenschouw genomen te hebben, gaan we eten in het kleinste restaurantje ooit, met 5 tafels.
En nu we het over onze overnachtingsplek hebben; de verhuurder/eigenaar heeft net hier naartoe gebeld om te checken of alles goed gaat. Heb even een gesprekje met hem gehad en verteld dat we het hier maar creepy vinden. Hij gaat ons een full refund geven! Niet dat iets aan het gevoel verandert, want in het donker gaan we hier in de outback niet op zoek naar een hotel, maar toch sympathiek.
Ons creepy huis... |
Mini-restaurant |
Jeetje zeg, dit is volop Amerika in vroegere tijden. Wat een mooie reis maken jullie. Grandioos.
BeantwoordenVerwijderenDie koordlopers... onvoorstelbaar!Zo gaaf die painted mountains en tegelijk ook onwerkelijk...!
BeantwoordenVerwijderenJullie komen zeker ogen te kort om al die verschillende impressies één na één te assimileren. :o
Wat een duizelingwekkende reis maken jullie toch!