Dag 30: Thuiskomst

Om 15:45 steken we de sleutel in het slot van de voordeur. Goed beschouwd, toch twee dagen gereisd om thuis te komen. 

Nou, terug naar gisteravond; na onze Chicago-dog met friet besluiten we onze gate op te zoeken. M21, helemaal aan het uiteinde. Als we bijna daar zijn, krijgen we een gate-wijziging. We moeten nu bijna helemaal maar het andere uiteinde. Blijkbaar heeft het vliegtuig vertraging gehad bij binnenkomst, want we gaan ook 25 minuten later boarden. Daar word ik niet blij van, want we zullen bij de overstap in Reykjavik maar een uur hebben. Er wordt echter bij gezegd dat het geen consequenties zal hebben voor de connecties want we hebben de wind in de rug en de tijd zal ingehaald worden. Oh, nou, oké...

Een uurtje met de overstap is natuurlijk wel weinig en ik zou er normaal niet gauw voor gekozen hebben. Maar op het forum voor Amerika-gangers had ik ergens gelezen dat het een overzichtelijk vliegveld is, en dat je alleen maar de terminal over hoeft te steken. Dus, oké, als ze deze vlucht aanbieden, waarom niet? Dat het niet geheel overzichtelijk is, hadden we echter op de heenweg al gemerkt. En ook, terminal oversteken, klopte niet helemaal. Maar goed, we laten het maar over ons heen komen.

Op de stoel naast Johan, aan het gangpad, zit een hele oude man. Hij lijkt zwaar reuma te hebben, zit helemaal onderuit gezakt met een lijf wat misschien ooit heel dik is geweest, maar nu helemaal om hem heen valt en met zijn voeten is ook het een en ander zwaar mis. Hij heeft zijn benen bijna ononderbroken in het gangpad, ook omdat zijn buurvrouw voor hem de stoel helemaal naar achteren heeft laten zaken. Iedereen moet over hem heen stappen.

Dat is allemaal nog niet zo erg. De man stinkt echter een uur in de wind! Vraag me niet waarnaar. Een ondefinieerbare zware stank. Vooral als hij beweegt is het niet te harden. Ja hoor, dat hebben wij dan weer… Dat hij niet erg snel met overeind komen is, zal wel duidelijk zijn. Dus ik durf de hele vlucht niet te drinken, ten eerste om hem niet te belasten en ten tweede om niet die stank in beweging te brengen.

We landen precies een uur voordat onze volgende vlucht zal vertrekken; om 06:40 in de ochtend. Maar ja, we lopen pas om 07:00 het vliegtuig uit en we moeten allemaal in bussen worden geladen en naar de vertrekhal gebracht. Ik vraag de crew bij het naar buiten gaan of we onze vlucht van over 40 minuten gaan halen en ze zeggen van wel. Bij binnenkomst gaat iedereen achter elkaar in een rij staan. Ik raak lichtelijk in paniek. Dat kan niet goed zijn, want het ziet er zwart van de mensen. En waar hangen de schermen waarop ik kan lezen naar welke gate we moeten? Niks! Alleen lange rijen mensen met helemaal vooraan een scherm waarop staat te lezen voor welke vlucht ze staan te wachten om te boarden. Ik ren rond als een kip zonder kop. Zie uiteindelijk wel een scherm, met daarop een vlucht naar Amsterdam, maar die heeft een ander vluchtnummer en vertrekt 10 minuten later. Onze vlucht staat gewoon niet op het scherm! En dan ineens, op een ander scherm, zie ik toch onze vlucht. Net als op de heenweg, toen er ook twee vluchten 10 minuten na elkaar naar Seattle gingen, lijken ze die twee te roteren. Oké vlug naar C28, wat betekent naar boven! Ja hoor, natuurlijk pascontrole. Gelukkig gooien ze net wat meer hokjes open. En door...! Dan weer naar beneden en precies beneden aan de roltrap is onze gate waar ze volop staan te boarden… Gehaald, rust...! 

Dat gaan we dus niet meer doen, een overstap van een uur, ook al zeggen ze dat het kan en schijnbaar makkelijk is. Dat was het dus helemaal niet. Doordat de vertrekhal zo vol staat met mensen, is het helemaal niet overzichtelijk meer.

Oké, tweede deel van de vlucht is verder prima. Fijn, weer twee stoeltjes voor ons alleen; dat is toch wel het meest ideale. Om 13:00 landen we op Schiphol. We moeten lang wachten op de koffers, maar kunnen dan toch om 14:00 met de trein vertrekken en vervolgens de bus nemen naar huis. 

Zo, dat was het dan. Vier weken vol mooie ervaringen en indrukken liggen achter ons. We zijn wel fysiek geland, maar geestelijk moet het allemaal nog dalen. Ik blijf het bizar vinden dat je gisteren nog daar was en nu hier...