Dag 8: Kwakkeldag...

Heb het maar kwakkeldag genoemd, want dat was het eigenlijk wel. Begon gisteravond al met dat slechte internet. Maar dat niet alleen; mijn darmen vonden het nodig zich grondig te ledigen. Vandaag heb ik de hele dag geen eetlust gehad, maar vanavond toch maar pizza gegeten en het gaat weer de goede kant op gelukkig. Ook Johan voelde zich vandaag niet zo happy; hij stond op met hoofdpijn en dat is eigenlijk door de dag heen alleen maar meer geworden. Pijnstillers niet echt geholpen.

Echter was het hier maar bij gebleven... Vanmorgen net voor het uitchecken van het hotel, zag ik dat er ruim 30 dollar teveel van mijn creditcard was afgeschreven in plaats van het bedrag wat ik met booking.com was overeengekomen. Volgens de receptioniste kon ze dat niet veranderen en moest ik maar contact opnemen met booking.com.
Bellen met mijn speciaal aangeschafte Amerikaanse simcard lukte dus niet. Ergernis alom, want daarvoor had ik hem natuurlijk wel aangeschaft. Bellen met Skype ging ook al niet, want ik had geen wifi. Er zat niets anders op dan het maar uit te stellen tot vanavond en eerst maar op pad te gaan.

Het motregent en het ziet er niet erg aantrekkelijk uit om in een staatspark te gaan wandelen. Maar goed, we rijden eerst nog zo'n 120 km. Misschien is het tegen die tijd beter. En zo komt het inderdaad ook uit.
Er zijn langs de kust vele staatsparken, de een naast de ander. We zoeken er eentje uit die wat bekender is; Ecola State Park. Hij ligt dus langs de kust en we zien weer de bekende sea stacks vanaf een wat hoger geleger punt en willen een wandeling maken. Het pad is echter gesloten, er is een stuk door de zee weggeslagen. En ach, het is ook niet zo erg, we hebben toch niet zo'n zin in wandelen.
We pakken dan de auto en rijden naar een ander deel van het park, Indian Beach. Hier zijn vele surfers bezig zich staande te houden op de golven. Verder weer die seastacks.

We rijden dan door naar een ander park; Oswald West State Park. Hier zijn vele parkeerplaatsen langs de weg en het is er druk. We pakken vanaf hier zomaar een wandelroute, die richting de kust gaat. Ik denk dat we zo ongeveer een kilometer op een pad langs een  stijle wand hebben gelopen. Mooi bos en mooie bomen en planten weer. Maar natuurlijk niet zoals gisteren. Dat gaan we, vrees ik, niet meer evenaren. Maar toch mooi... Aan het einde is de kust zo'n 100 meter recht onder ons. We zien mensen op het strand, blijkbaar zijn die langs een ander pad gekomen. We laten het zelf hierbij. We zijn al blij dat we het tot hier gered hebben en lopen weer terug. Toch een lekker wandelingetje geweest...

Als we bij de auto komen begint het weer te motregenen. Helaas moeten we de mooie uitzichtpunten die hier nog langs de kust liggen aan ons voorbij laten gaan, want er is gewoon niets te zien...
We rijden naar Rockaway Beach waar onze volgende Airbnb is. Maar eerst nog even een pizza eten in een echt Amerikaans sociaal kantinegebeuren (of iets dergelijks) waar rugby op een groot scherm gekeken wordt. We laten ons de pizza smaken en zoeken de Airbnb op.
We worden hartelijk welkom gegeten door Larry, die ons een pracht van een kamer toont. De bovenverdieping is helemaal voor ons. En oh, wat heerlijk is het als je goed werkend internet hebt!!

Dag 7: Olympic National Park (het regenwoud)

Tja, het was de bedoeling dat ik vandaag mijn penvriend Sidney zou bezoeken die in de gevangenis zat hier een kilometer vandaan. Echter, zo'n twee maanden geleden werd hij overgebracht naar een andere gevangenis en die ligt ver uit onze route.
We hebben daarom en dag over en met wat veranderingen heb ik onze route aangepast. We vertrekken dus een dag eerder uit dit leuke huisje en rijden vandaag al naar het zuiden.

Onderweg doen we echter eerst het laatste deel van het nationale park aan; Hoh Rain Forest en daarvoor moeten we eerst 100 km rijden. Er hangt wat lage bewolking, dus we hopen er maar het beste van.
Halverwege de ochtend komen we er aan en we besluiten twee trails te volgen, eerst de Hall of Mosses van 1200 meter en daarna de Spruce Nature Trail van 2 km. Ondanks nog steeds wat wolken in hoger gelegen gebied, is de zon ook al mooi aan het doorbreken.
Okay, zei ik gisteren dat het zo mooi was dat het wel leek of we in Burgers Bush liepen? Nou, dan neem ik dat terug, want waar we vandaag doorheen lopen is niet te beschrijven en met foto's niet weer te geven. Niet te geloven dat dit gewoon de natuur is en niet een of ander aangelegd park. We kunnen vooral in het begin niet stoppen met het maken van foto's, de oh's en ah's wisselen elkaar af...
Ik snap nu ook het fenomeen dat de ene boom op de andere parasiteert. Dit komt omdat het er overal zo begroeid is, dat nieuwe zaden en loten van planten geen kans krijgen om zich in de grond vast te zetten. Daarom doen ze dat op andere bomen en nog beter, op dode halfvergane bomen.
Het eerste rondje is de kleinste, maar tegelijk ook de mooiste.
We doen hierna gelijk de andere. Deze vinden we wat minder mooi, maar het voordeel hier weer van is dat die langs de Hoh rivier loopt. We lopen hier veel sneller doorheen en maken duidelijk minder foto's.

Het is rond het middaguur als we weer in de auto stappen en we moeten nog in totaal 180 km rijden naar de volgende overnachtingsplek. We komen nu langs een stukje kust wat ook nog bij het park hoort. Er zijn verschillende stranden en we kiezen voor de twee populairste. Ruby Beach en Beach 4. Om op Ruby Beach te komen loop je een kort pad af van zo'n 150 meter. Net als gisteren liggen hier boomstammen op het strand en sea stacks in het water. We hebben ze nu wat dichter bij. Het is bewolkt en het nodigt niet uit om lang te blijven en hoewel mooier, lijkt het toch op wat we gisteren hebben gezien. We eten een appeltje en stappen weer op. Aangekomen bij Beach 4, zien we van bovenaf al dat de zee dicht bij de vrij stijle kust is gekomen. Dus we doen geen moeite om die helemaal af te dalen. We hebben bovendien zin om snel door te rijden naar Lake Quinault.

Bij Lake Quinault ligt er ook nog regenwoud namelijk. Lake Quinault heeft een noordelijke en een zuidelijke kustweg. We nemen alleen de noordelijke en rijden tot net na het meer. Vanaf het rangerstation kun je twee trails volgen. De Maple Glade Rain Forest van 800 meter en de Kestner Homestead Trail van 2 km. De eerste is deels een onderdeel van de tweede. Dus we kiezen voor de tweede. Het is echter al in de namiddag en we zitten een beetje met de tijd. We besluiten om dus snel te lopen, dan zou het dus met een half uur 'gepiept' moeten zijn? Maar ach, wat is het hier toch ook weer mooi. Geregeld staan we stil om toch weer foto's te maken.
We zijn zo ongeveer de enigen hier. Nou ja, we komen 3 mannen tegen, die tegen ons beginnen te praten. Ze dachten dat ze in de verte een beer zagen, maar dat was ik met mijn zwarte vest... En ja, van het een komt het ander; waar komen we vandaan en wat bracht ons naar Quinault? Ze zijn geïnteresseerd in wat we allemaal nog meer hebben gezien in het Olympic NP en concluderen dat ik mijn huiswerk goed heb gedaan...
Daar we in tegengestelde richting lopen, komen we ze nog een tweede keer tegen en weer komen we in gesprek. Erg leuk, maar ondertussen tikt de klok wel door en we moeten nog 85 km rijden.
We zitten nu in een Travelodge in Aberdeen. Hotel is prima, maar de stad vinden we maar triest. Gelukkig maar voor één nachtje...

Dag 6: Olympic National Park (de kust)

We beginnen de dag met ontbijtspullen die we gisteren bij het winkeltje hier gekocht hadden. Bruin brood, een pot jam, boter en hard gekookte eieren. Ondertussen laat ik de wasmachine draaien. We mochten er gebruik van maken, dus gelijk maar onze kleren van de afgelopen dagen er ingegooid. Het is zo'n apart ding, dat het even puzzelen was hoe ik hem aan de praat kon krijgen. Maar gelukt!

Helaas is het weer vandaag wat minder, maar we stappen vol goede moed in de auto en rijden nog verder naar het westen. Zei ik gisteren dat we in het uiterste puntje zaten? Nou, dat klopte niet helemaal, het kan nog zo'n 35 km verder die kant op.
We rijden langs de Strait of Juan de Fuca (ofwel het water dat dit deel van de VS scheidt van Vancouver Island in Canada. Soms is er gelegenheid om te stoppen en het maken van een foto. Maar helaas is het niet helemaal helder. We komen uit in een Indianenreservaat van de Makah en rijden dan nog door naar Cape Flattery. Daar hebben we weer een heel mooi en avontuurlijk pad van 1300 meter lang, deels op houten vlonders, door het bos naar de uitzichtpunten op hoge rotsen.
We zien de zgn. 'seastacks' direct voor kust. Vroeger was daar de kust, maar door de eeuwen heen heeft de zee de kust afgekalfd en zijn dit de overblijfselen ervan. Mooi gezicht, jammer dat het bewolkt is. We lopen het zelfde pad weer terug.
Op de terugweg trekt de lucht helemaal open en kunnen we in ieder geval betere foto's maken van het zicht op Canada.

We rijden ons huisje voorbij en gaan nu richting het zuiden. We zetten nu koers naar Rialto Beach, onderdeel van het Olympic National Park. We komen aanrijden en zetten de auto direct achter de kust. Blijkt dat we eerst een stapel oude boomstammen over moeten klimmen om op het strand te komen. Maar het is te doen. Dit kunnen aangespoelde bomen zijn, maar ook bomen die het loodje leggen als de zee de kust afkalft. We wandelen hier over het keienstrand en langs de lange rij bomen heen en terug en ook de andere kant op heen en terug. Zitten wat en genieten van het inmiddels lekkere zonnetje terwijl we de seastacks bewonderen.

Er is nog tijd over om ook nog een ander strand te bezoeken, iets zuidelijker. We kiezen Second Beach (de stranden hebben hier nummers), omdat die gecombineerd kan worden met een acceptabele wandeling van bijna 3 km heen en terug. Nu hebben we al verschillende bossen en paden gehad en in detail is het steeds iets anders. Zo ook deze. Heel gevarieerd pad, gaat eerst helemaal omhoog en daarna weer omlaag. De vegetatie is deze keer ook veel rijker. We zien verschillende soorten planten. Het lijkt wel alsof we in Burgers Bush lopen...! De wortels van de bomen zijn ook heel apart. Steken een groot deel boven de grond uit en vormen samen met die van andere bomen enorme knotsen. Heel bijzonder.
Enfin, eenmaal bij het strand aangekomen, wacht ons een uitdaging. De stapel bomen die we nu over moeten klimmen is enorm. Het lijkt wel alsof ze als Mikado daar liggen uitgespreid. Heel bizar. We hebben het gered zonder beenbreuken...
Hier is gewoon zandstrand en veel mensen zijn hier aan het wildkamperen in kleine tentjes. Ook hier voor de kust weer seastacks. Het wordt eb. Ik had gelezen dat bij eb zeesterren, anemonen en ander gedierte kan achterblijven in getijdepoelen. We zien echter niets.
Helaas is het weer bewolkt geworden en we blijven hier dus niet zo lang. Op het moment dat we de stapel bomen weer over klimmen vallen er zelfs wat druppels regen. Gelukkig heeft dat niet doorgezet zodat we toch, met een flinke klim, droog bij de auto zijn aangekomen.

Een albinoslak?!

We krijgen honger en daar we niet willen terugvallen op het echtpaar van gisteren, gaan we even naar de dichtstbijzijnde grotere plaats hier, Forks, om een lekker gezond broodje bij Subway te halen en die mee te nemen naar 'huis' 45 km noordelijker...

Dag 5: Olympic National Park (watervallen)

We zijn zojuist neergestreken in de leukste Airbnb-locatie die we ooit gehad hebben. Het is een klein huisje aan het water met alles erop en eraan. Schattig ingericht, eigen besloten tuin met gedeeltelijk overdekt terras voor en achter. Het heeft wel anderhalf uur geduurd voordat we eindelijk zaten, maar daarover straks.

Na het ontbijt in het hotel, stappen we een uurtje eerder dan gisteren in de auto. We zullen vandaag weer gaan wandelen. Deze keer niet op een bergkam, maar mooie routes naar twee watervallen.
Aan de noordkant van het Olympic National Park heb je het Crescent Lake. Dit turquoise blauwe meer is 19 km lang en tot 200 meter diep en een overblijfsel van een gletcher die hier ooit was. Hier loopt een weg langs, vanwaar je op veel plaatsen mooi zicht het op het meer.

Lake Crescent

Onze eerste waterval, de Marymere Falls vinden we ongeveer halverwege dit meer en ligt iets van de weg af. We lopen dus bij elkaar zo'n 3 km heen en weer over een goed begaanbaar pad die eindigt in een lus met een stijle klim en daling bij de waterval zelf. Het bos is zeer dicht begroeid met hoge bomen en varens en andere beplanting, waarvan ik nog moet opzoeken wat het is, op de grond. Het valt direct op hoe oud het bos moet zijn. Omgevallen stammen zijn half vermolmd en/of begroeid met mos. Ook heeft de mos aardig goed huisgehouden in het bos zelf. We kijken onze ogen uit.
De Marymere Falls zal in het voorjaar best indrukwekkender zijn. Maar ook nu is het nog een beauty om te zien. Een kleine anderhalf uur later zijn we weer terug op het vertrekpunt.

Marymere Falls

Iets wat we regelmatig tegenkomen, bomen die parasiteren op andere bomen...

We zetten koers naar de Sol Duc Falls. Daarvoor rijden we tot aan het einde van het meer en slaan dan linksaf een 25 km lange weg in die echt het park weer in gaat. Aan het einde van deze weg kun je een iets korter, maar wel lastiger pad volgen van zo'n 1200 meter naar de watervallen. Het pad is leuker om te lopen, veel keien, traptreden en boomwortels. Veel glooiingen en kronkeliger dan het vorige. Ben blij dat mijn enkelbanden het gehouden hebben... :) Ook het bos vind ik persoonlijk nog mooier dan het vorige.
Aan het einde van het pad, dus weer de beloning van een waterval die zich splitst in 3 stroompjes. We lopen het zelfde pad uiteindelijk weer terug.

Sol Duc Falls

Onderkant omgevallen boom, helemaal opnieuw begroeid! Let ook op de keien die er nog tussen zitten...

Het is pas halverwege de middag als we dan toch maar naar ons nieuwe onderkomen rijden. We hebben nog 70 km te gaan. Een uurtje later arriveren we dus bij dit allerschattigste tinnen huisje. Bij een snelle rondgang raken we steeds enthousiaster. Maar al snel blijkt dat er een afstandsbediening mist. Een heel verhaal, maar goed gekomen... Ook van de hoekbank moet nog een bed gemaakt worden. Was even een gepuzzel, ook goed gekomen...

Tiny Tin House (voor meer foto's zie link op overnachtingen-tabblad)

We zitten hier dus in Clallam Bay; een klein dorpje in zo ongeveer de uiterste verre hoek van noordwest Amerika. We hebben nog niets te eten en gaan op zoek naar iets. Op de hoek van de straat zit een Co-op. Maar als we binnenkomen blijkt het een kruideniertje te zijn; zoiets als we hadden in de jaren '60/'70. Ze verkopen verder nog allerhande andere dingen en zelfs tweedehands boeken en schilderijen. Een ouder echtpaar zit samen aan tafel een puzzel van 1000 stukjes in elkaar te frummelen. Een en al gemoedelijkheid. Alsof je ineens in een oude film zit of zo.
Ik vraag tot hoe laat ze open zijn, want we willen eigenlijk eerst iets eten in het restaurant aan de overkant. Maar volgens hen is het geen restaurant maar een bar. Mevrouw kan ook wel iets voor ons te eten maken en ze wijst op de bescheiden menukaart. We vinden het wel wat hebben en we bestellen voor ieder een hamburger. Terwijl mevrouw achter een gordijn de keuken in gaat, hebben wij met meneer nog een leuk en interessant gesprek waarbij hij vertelt dat ze vroeger leerkrachten waren in Australlië en hier naartoe verhuisd zijn omdat ze die roeping voelden.
De hamburger heeft ons heerlijk gesmaakt en we mochten en met het afrekenen van ook de boodschappen zelfs nog 30 dollar cashback pinnen...

Eten bij de Co-op...

Dag 4: Olympic National Park (Hurricane Ridge)

We doen het vanmorgen rustig aan. Ons programma voor vandaag ziet er overzichtelijk uit. Na een ontbijtje in het hotel stappen we rond 09:30 in de auto voor een ritje van zo'n 45 minuten.
Olympic National Park heeft verschillende ingangen naar verschillende delen. Elk deel heeft zijn eigen kenmerk. Er zijn geen wegen die helemaal door het park lopen.
Vandaag nemen we de noordelijke ingang die leidt naar Hurricane Ridge, het berggedeelte zeg maar. Bij de ingang kopen we de National Park Pass die een jaar lang toegang zal verlenen tot alle Nationale parken in Amerika. Ik weet niet of we er deze vakantie voordeliger mee uit zullen zijn, maar het zal er niet veel aan schelen.
Een bochtige weg van ruim 25 km leidt ons naar het eindpunt.
Vanaf Hurricane Ridge kun je mooie wandelingen maken over een bergkam met vergezichten naar het noorden over de Strait of Juan de Fuca en daarachter Canada en richting het zuiden naar enkele bergtoppen met nog eeuwige sneeuw waarvan Mount Olympus de hoogste is met 2432 meter. Omdat het om een bergkam gaat, kunnen hier niet echt rondwandelingen gemaakt worden, maar gaat het om een paar paden van verschillende lengtes heen en terug. Dat is jammer, maar ja. Het uitzicht is er niet minder om. We treffen het met het weer; onbewolkte lucht en een fijne temperatuur.
We doen het rustig aan en wandelen zo'n uurtje of 3 met de nodige pauzes. Ik zeg 'nodig', want het hoogteverschil is soms behoorlijk. Soms is het pad zo smal, dat ik me er ook niet helemaal veilig bij voel.
Op de terugweg hebben we nog een gesprek met een leuk Amerikaans stel. Ze vroegen ons advies over een bepaald pad wat wij net hadden afgelegd en al pratende werden ze in ons geïnteresseerd. Een gesprekje wat ik wel vaker gevoerd heb trouwens; waar komen jullie vandaan, waar gaan jullie nog meer naar toe en waar zijn jullie nog meer geweest? Altijd een leuke onderbreking...

Halverwege de middag komen we weer terug op de parkeerplaats. Ondanks de hoogte is het ondertussen toch behoorlijk warm geworden en we vinden het prima zo.

Teruggekomen bij ons hotel, maken we dankbaar gebruik van het zwembad en liggen daar nog een paar uurtjes van de inspanningen bij te komen...

Aan de overkant van het water Mt. Baker en Canada

Dag 3: Boeing en start van de roadtrip

Nou, de hosts hebben we gisteravond dus niet gezien. Ze kwamen om 20:00 uur thuis, maar kwamen ons niet eens even begroeten. Dat zou ik zelf dus anders gedaan hebben, maar goed... Vanmorgen was het dus toch nog een snel praatje, want echt tijd daarvoor hadden we niet.

We brengen nl. deze ochtend een bezoek aan de Boeing fabriek. Om 09:00 hebben we een tour, maar we worden 30 tot 45 minuten voor aanvang verwacht. Eenmaal daar, blijkt dat we nog met de tour van 08:30 mee kunnen, dus dat is mooi!
Helaas mogen we niet fotograferen en al onze spullen moeten in de locker. Dat is om veiligheidsredenen. We zullen langs balustraden gaan lopen en ze willen niet het risico lopen dat er dingen naar beneden vallen. Dat zou het personeel kunnen verwonden, maar erger nog, ook de vliegtuigen beschadigen...!
We worden in een bus gezet en rijden naar de fabriekshallen. Wat volgt is een bijzonder interessante rondleiding van anderhalf uur. We lopen op balustraden van twee fabriekshallen en zien verschillende types Boeing in wording.
Onze tourguide geeft héél veel informatie doorspekt met leuke humor. Het is allemaal even indrukwekkend.. Niet alleen de cijfers en aantallen waarmee we om de oren worden geslagen, maar bovenal  om te zien hoe die vliegtuigen handmatig, veelal deeltje voor deeltje, in elkaar worden gezet. Heel bizar om te weten dat hier álle Boeings 747 die ooit gemaakt werden vandaan komen. Oók die, die de Spaceshuttle vervoerd heeft...
Na de rondleiding lopen we nog even het Future of Flight museum binnen, waar wél gefotografeerd mag worden. Een bezoek aan een spacelab is heel interessant. Verder wat andere dingen bij elkaar gezet wat vooral gaat om ontwikkelingen in de toekomst, waarbij je veel dingen ook kunt uitproberen.
Tenslotte nog even naar het uitkijkdeck, waar je overzicht hebt op de fabriekshallen en de start-/landingsbaan vanwaar de testvluchten worden uitgevoerd, maar ook de vliegtuigen worden opgehaald door de desbetreffende vliegmaatschappijen zelf.
Al met al een zeer geslaagde ochtend.

Niet in de hal, maar voor een grote poster van de hal waar de dreamliner gemaakt wordt...

Vlliegtuigen die klaar zijn

Het is tijd om koers te zetten naar het westen en onze rondreis in gang te zetten. We zullen met de veerboot de Puget-sound over gaan. We kunnen als het ware direct aansluiten en rijden als een van de laatsten de veerboot op. Dat is even mazzel hebben! Uit de wind en in het zonnetje zitten we lekker even 20 minuten van de tocht te genieten.
Onderweg naar ons hotel in Port Angeles, rijden we eerst naar Port Townsend. Het was in het verleden de bedoeling dat hier een grote stad zou verrijzen. Er zou daarom een spoor hier naartoe aangelegd worden, maar die kwam er uiteindelijk niet. Daardoor is het nooit de stad geworden zoals het de bedoeling was, maar kwam daar het latere Seattle voor in de plaats. Port Townsend heeft echter nog wel gigantische historische Victoriaanse panden en die zijn echt mooi om te zien. We parkeren de auto en lopen hier in ruim een uur de hoofdstraat heen en weer. Zitten even aan het water en hebben leuk zicht op een man die van een plezierjachtje op iets wat het midden houdt tussen een surfplank en een kano op zijn knieën naar de wal komt peddelen. Als hij op een gegeven moment probeert op te staan, valt hij met kleren en al achterover het water in...

De laatste kilometers over een mooie slingerende heuvelachtige weg langs het Olympic National Park naar Port Angeles worden ingezet en we nemen op een mooie tijd intrek in ons hotel voor twee nachten.