Dag 22: Mt. Rainier

Vandaag staat de laatste berg op het programma, Mount Rainier. Met zijn 4392 meter de hoogste bergtop in de Cascade Range. We waren hem gisteren al zo dicht mogelijk benaderd voor de overnachting, dus we hoeven maar 45 minuten te rijden voordat we er zijn. We zullen langs de zuidkant van de berg van oost naar west rijden. Vanaf ons hotel kijken we op de meest zuidelijke kant van het nationale park en de laag hangende bewolking stemt ons toch ongerust. Ik spreek Rainier na het ontbijt even toe en zeg dat we zo direct aankomen en dat we toch wel graag hebben dat hij die wolken tegen die tijd heeft verwijderd.

Even Rainier toespreken...

Met gemengde gevoelens gaan we op pad en komen inderdaad in wat lichte bewolking terecht. Het is allemaal bosgebied en niets anders als bochten draaien. We hebben geen idee waar de top zich zou kunnen bevinden. We draaien een parkeerplaats op voor een viewpoint, Box Canyon. Parkeren de auto, draaien ons om en dan zien we een allerliefst top met ijs, verpakt in een wolkenrand boven de bomen uitsteken. Het is echt van: "Aaahhh kijk nou, hij doet ons best voor ons!" Op deze plek staan we echt even een tijdje te kijken. Je kunt ook een pad oplopen en in een diepe smalle canyon kijken met een snelstromend riviertje... Onze dag kan niet meer stuk, dit hebben we alvast binnen.

Ach, kijk nou...!

Maar de top komt langzaam maar zeker, naarmate dat we verder komen meer uit de wolken en we moeten steeds nieuwe foto's maken om te updaten.
We komen langs Reflection Lake. De top is goed te zien, helaas is de wind te sterk en door de rimpels geen reflectie te zijn. Jammer.

Geen reflectie, dan wij maar op de voorgrond...

Bij Paradise, zo ongeveer in het midden van de route, heb je de meeste wandelingen. Ik had er een van 2 km in gedachten, maar toen we er waren begonnen we te twijfelen. Wat voegt de wandeling toe? Het mooie zicht hebben we al gehad en gaat niet beter worden. Bovendien moeten we het vandaag ook niet te laat laten worden, omdat de auto moet worden ingeleverd.

We rijden het eenrichtingsrondje van 3 km dat je hier hebt, zonder wandeling dus en vervolgen onze weg verder naar het westen. Al snel zien we een bordje Narada Falls. Oeps... even stoppen! Vanaf de parkeerplaats zien we de waterval van bovenaf. Er moet een stijl pad afgelopen worden om de waterval goed te kunnen zien. En ach, wat een mooie is het. Weer heel anders dan die we twee dagen geleden zagen.

Narada Falls

Even later weer een eenrichtingsrondje van misschien een kilometer. Aan dat rondje twee parkeerplekken vanwaar je de immense vallei van de Nisqually River kunt zien. Aan de hand van borden wordt uitgelegd waar vroeger de gletcherlijnen lagen en door de opwarming van de aarde steeds verder teruggedrongen.

We rijden weer een stukje verder en komen weer een waterval tegen, de Christine Falls. Dit keer moeten we een iets minder lang pad aflopen en al snel hebben we zicht op een heel lief watervalletje. Echt mooi om te zien. De waterval blijkt in tweeën verdeeld door een brug. Dat die waterval in tweeën was verdeeld zien we pas als we over die brug heen rijden. Dus snel de auto weer aan de kant gezet en het bovengedeelte ook nog bekeken. Leuk, leuk, leuk...

Christine Falls (lower)

Christine Falls (upper)

We komen nu dichterbij de uitgang van het park, maar de hele weg hebben we steeds zicht gehad op de zuidtop van Rainier. Steeds onverwacht duikt hij groots voor onze neus op. Soms wat in de wolken, soms met goed zicht. We voelen ons echt voldaan.
Vlak voordat we het park uitrijden is daar nog een viewpoint bij Kautz Creek. Hier wordt uitgelegd hoe deze creek zijn loop in 2001 in veranderde doordat het teveel geblokkeerd werd door in de weg liggende boomstammen. Echt interessant.

Helaas hebben we alleen de zuidkant van de berg kunnen bezoeken. Meer tijd is er niet. We rijden nu rustig aan naar Seattle in ruim 2,5 uur. Nog file gehad ook. We eten onderweg wat en checken ons in bij het laatste hotel. We openen de kamerdeur en weten niet wat we zien. Een volledige suite met alles erop en eraan. En zo mooi...!!
We moeten echter eerst nu nog de auto wegbrengen naar de rentalcarstation en worden een half uur later opgehaald door de shuttle van het hotel. Het gaat allemaal supergesmeerd, behalve dan dat we aan de verkeerde kant staan te wachten op de shuttle. Maar de chauffeur heeft ons nummer, dus dat is snel opgelost.
Eenmaal weer op de kamer, snel nu ook maar even voor de vlucht van morgen ingecheckt. Nu verslag schrijven en dan verder van de avond van alle indrukken gaan bekomen...!

De verslaggeefster in haar suite aan het werk...

De rondreis is hiermee afgelopen, 4285 kilometer gereden.
Morgen vliegen we naar Chicago. Dan gaan we nog enkele dagen doorbrengen in Illinois. Wij (of eigenlijk meer ik) gaan daar iemand bezoeken die in de gevangenis zit en met wie ik al 16 jaar schrijf. Ik zal daar misschien nog iets over schrijven, maar dat zal niet iedere dag zijn...
Blijf gerust mee lezen en voor wie nu afhaakt, leuk dat je er bij was!