Dag 30: Thuiskomst

Om 15:45 steken we de sleutel in het slot van de voordeur. Goed beschouwd, toch twee dagen gereisd om thuis te komen. 

Nou, terug naar gisteravond; na onze Chicago-dog met friet besluiten we onze gate op te zoeken. M21, helemaal aan het uiteinde. Als we bijna daar zijn, krijgen we een gate-wijziging. We moeten nu bijna helemaal maar het andere uiteinde. Blijkbaar heeft het vliegtuig vertraging gehad bij binnenkomst, want we gaan ook 25 minuten later boarden. Daar word ik niet blij van, want we zullen bij de overstap in Reykjavik maar een uur hebben. Er wordt echter bij gezegd dat het geen consequenties zal hebben voor de connecties want we hebben de wind in de rug en de tijd zal ingehaald worden. Oh, nou, oké...

Een uurtje met de overstap is natuurlijk wel weinig en ik zou er normaal niet gauw voor gekozen hebben. Maar op het forum voor Amerika-gangers had ik ergens gelezen dat het een overzichtelijk vliegveld is, en dat je alleen maar de terminal over hoeft te steken. Dus, oké, als ze deze vlucht aanbieden, waarom niet? Dat het niet geheel overzichtelijk is, hadden we echter op de heenweg al gemerkt. En ook, terminal oversteken, klopte niet helemaal. Maar goed, we laten het maar over ons heen komen.

Op de stoel naast Johan, aan het gangpad, zit een hele oude man. Hij lijkt zwaar reuma te hebben, zit helemaal onderuit gezakt met een lijf wat misschien ooit heel dik is geweest, maar nu helemaal om hem heen valt en met zijn voeten is ook het een en ander zwaar mis. Hij heeft zijn benen bijna ononderbroken in het gangpad, ook omdat zijn buurvrouw voor hem de stoel helemaal naar achteren heeft laten zaken. Iedereen moet over hem heen stappen.

Dat is allemaal nog niet zo erg. De man stinkt echter een uur in de wind! Vraag me niet waarnaar. Een ondefinieerbare zware stank. Vooral als hij beweegt is het niet te harden. Ja hoor, dat hebben wij dan weer… Dat hij niet erg snel met overeind komen is, zal wel duidelijk zijn. Dus ik durf de hele vlucht niet te drinken, ten eerste om hem niet te belasten en ten tweede om niet die stank in beweging te brengen.

We landen precies een uur voordat onze volgende vlucht zal vertrekken; om 06:40 in de ochtend. Maar ja, we lopen pas om 07:00 het vliegtuig uit en we moeten allemaal in bussen worden geladen en naar de vertrekhal gebracht. Ik vraag de crew bij het naar buiten gaan of we onze vlucht van over 40 minuten gaan halen en ze zeggen van wel. Bij binnenkomst gaat iedereen achter elkaar in een rij staan. Ik raak lichtelijk in paniek. Dat kan niet goed zijn, want het ziet er zwart van de mensen. En waar hangen de schermen waarop ik kan lezen naar welke gate we moeten? Niks! Alleen lange rijen mensen met helemaal vooraan een scherm waarop staat te lezen voor welke vlucht ze staan te wachten om te boarden. Ik ren rond als een kip zonder kop. Zie uiteindelijk wel een scherm, met daarop een vlucht naar Amsterdam, maar die heeft een ander vluchtnummer en vertrekt 10 minuten later. Onze vlucht staat gewoon niet op het scherm! En dan ineens, op een ander scherm, zie ik toch onze vlucht. Net als op de heenweg, toen er ook twee vluchten 10 minuten na elkaar naar Seattle gingen, lijken ze die twee te roteren. Oké vlug naar C28, wat betekent naar boven! Ja hoor, natuurlijk pascontrole. Gelukkig gooien ze net wat meer hokjes open. En door...! Dan weer naar beneden en precies beneden aan de roltrap is onze gate waar ze volop staan te boarden… Gehaald, rust...! 

Dat gaan we dus niet meer doen, een overstap van een uur, ook al zeggen ze dat het kan en schijnbaar makkelijk is. Dat was het dus helemaal niet. Doordat de vertrekhal zo vol staat met mensen, is het helemaal niet overzichtelijk meer.

Oké, tweede deel van de vlucht is verder prima. Fijn, weer twee stoeltjes voor ons alleen; dat is toch wel het meest ideale. Om 13:00 landen we op Schiphol. We moeten lang wachten op de koffers, maar kunnen dan toch om 14:00 met de trein vertrekken en vervolgens de bus nemen naar huis. 

Zo, dat was het dan. Vier weken vol mooie ervaringen en indrukken liggen achter ons. We zijn wel fysiek geland, maar geestelijk moet het allemaal nog dalen. Ik blijf het bizar vinden dat je gisteren nog daar was en nu hier...

Dag 29: Terugreis

Tegen 09:00 uur trekken we de hoteldeur achter ons dicht. De laatste dag in Amerika is aangebroken. We voelen nu al weemoed...
Voor we Taylorville uitrijden, moeten er nog wat boodschapjes gedaan worden; het postkantoor, de Walmart. We doen het rustig aan, we hoeven maar 365 km te rijden en ons vliegtuig gaat vanavond pas om 19:30. We staan bij de Walmart met onze 3 boodschapjes bij de kassa te wachten. Twee mensen voor ons. Het schiet maar niet op. De jongeman achter de kassa is tergend langzaam. Nu gaat het sowieso hier al langzaam omdat ze hier ook voor jou de boodschappen in allemaal plastic zakjes inpakken. Maar nu? Het is tenenkrommend hoe langzaam die vent werkt...! Maar ach, we hebben zeeën van tijd, toch??

Als we weer op weg zijn, duurt het niet lang voordat het begint te regenen en die regen zal ons voor een groot deel van de route vergezellen. Namen we op de heenweg vanuit Chicago de I57 omdat dat iets korter is; nu nemen we de I55 in de hoop dat de weg wat beter onderhouden is dan die ander. En inderdaad, pakt dat zo uit. Twee stops maken we onderweg. Maar ja, met regen is er niet zo veel aan om buiten te zitten. De tweede keer nemen we dan maar bij McDonalds een milkshake.

Tijdens de rit zit ik wat met de Amerika-telefoon te spelen en de route op Google maps te checken en ineens zit ik met mijn telefoon op de boardcomputer. Komt de route daar tevoorschijn. Grappig! Fijn is het dat Google maps dezelfde tolvrije route in Chicago in gedachten heeft als Tomtom. Alleen weet Tomtom de nieuwe inleverlocatie van Hertz nog niet te vinden, dus gebruiken we die van Google.
Vlak voor het eindpunt nog even de tank vol maken en ruim op tijd om 15:00 leveren we de auto in.

Alles gaat supergesmeerd eigenlijk. De rit naar terminal 5 van het vliegveld, waar we nog tot 16:00 moeten wachten tot we in kunnen checken. De paspoortcontrole stelt niets voor, dan de securitycheck die ook wel eens wat meer voeten in de aarde heeft gehad dan nu. We hebben eigenlijk helemaal niets bijzonders te melden.
Nog twee uurtjes te gaan voor we kunnen boarden. Tot die tijd lopen we wat rond en eten we wat.
Tot dit punt zijn we nu gekomen...

Dag 28: Laatste bezoek

Vandaag hebben we er toch zoveel mogelijk een lange dag van gemaakt. Voor 08:30 stap ik in de auto. Het is maar een stukje van zo'n 6 kilometer. Twintig minuten later check ik in. Ze laten me echter nog zo'n 25 minuten op een bankje in de hal wachten, samen met nog twee echtparen. Blijkt dat er een shake-down is in de bezoekersruimte. Dan halen ze alles ondersteboven om te zoeken naar contraband, ofwel mogelijk verboden zaken.

Als ik dan uiteindelijk in de bezoekersruimte aankom, zit Bruce al aan een tafel met een stok kaarten te wachten. Hij had die al veilig gesteld, want er zijn maar twee stokken voorradig. Dus grote kans dat je ernaast grijpt.
We hebben vervolgens, met onderbrekingen, hele dag zitten kaarten. Elke ronde bestaat uit verscheidene potjes en eindigt wanneer iemand de 500 punten bereikt. Zo won hij 2 rondes, maar ook ik won 2 rondes. Klaarblijkelijk zijn we aan elkaar gewaagd en we hebben daarom de grootste lol. Dan gaat het er om spannen, er moet nog 1 ronde gespeeld worden. Die ronde blijft tot aan het laatste toe spannend; dan verdient de een punten en verliest ze weer, dan de ander... Uiteindelijk ga ik er met de winst vandoor! Ben ze trots als een pauw. Deze man die zo ongeveer een meester is in schaken; en met wie niemand wil schaken, omdat ze toch altijd verliezen, gaat van mij verliezen met kaarten, terwijl ik het spelletje net geleerd heb...! Hahaha...
We hebben daarna nog tijd over voor een bonusronde, die hij dan weer wint. Maakt het verlies voor hem weer iets goed...

De dag is echt voorbij gevlogen. Niet dat dat zo'n voordeel is als het afscheid nabij is, maar het was toch ontzettend leuk om op deze nieuwe manier bezig te zijn.
We besluiten tegen 18:30 om op te stappen. Het zit er weer op. Zoals altijd, is dat weer een lastig moment. Maar gelukkig is er tegenwoordig naast het schrijven, ook het "e-mailen", het telefoneren en zelfs de videobezoeken mogelijk. Dus dat maakt het minder moeilijk dan het voorheen was.
Een laatste big hug en de deur sluit zich achter mij.

Dag 25 t/m 27: De volgende bezoeken

Drie bezoekdagen gehad. De één wat korter dan de ander. Nog één dag te gaan. Bezoektijden zijn van 08:30 tot 19:00 uur. En in principe kunnen we al die tijd benutten. De hele dag blijven zitten is echter bijna niet te doen voor Bruce door rug- en schouderklachten. Hij mag alleen voor het toiletbezoek van de stoel komen. Bovendien is het er zo vreselijk koud dat het ook voor mij afzien is.
Om ook de dagen voor Johan niet te lang te maken, beginnen we later en/of sluiten we de dag wat eerder af. Hij gaat deze dagen niet mee. Lang zitten is voor hem al helemaal niets, maar het grootste nadeel voor hem is dat hij geen Engels spreekt. Dat maakt converseren toch lastiger voor iedereen en vermoeiend voor mij om steeds maar te vertalen. Dus hij vindt het prima om alleen de eerste dag mee te gaan en de rest aan mij over te laten. Bovendien is het mijn penvriend. Van penvriend spreken voelt een beetje raar. Dat is het allang niet meer. Hij is door de jaren heen gewoon een goede vriend geworden. Maar goed, het is deze keer toch al een dag meer dan de vorige keer, dus dat is dan ook niet zo erg als de dagen wat korter zijn.

Afgezien daarvan, gaat alles prima. Het gaat er allemaal relaxed aan toe. We mogen zelf de tafel uitkiezen waaraan we zillen zitten. Er zijn twee soorten tafels, de vierkante en de langwerpige. We zitten liever aan de langwerpige, omdat je dan dichter tegenover elkaar zit. Aan de vierkante moet je ook tegenover elkaar zitten, maar de afstand is veel groter. Dat hebben we vroeger wel eens gehad en aan het einde van de dag heb je beiden een zere nek van het voorover buigen.
De bewakers zijn allemaal vriendelijk en sommigen tegenover Bruce zelfs amicaal. Ik kan merken dat hij er hoog aangeschreven staat. De persoon waarvoor hij werkt kwam eergisteren even langs toen ik er was om kennis te maken, omdat hij 'toch in de buurt was'. Bruce geloofde er niets van. Hij was gewoon nieuwsgierig om te zien van wie hij de hele week bezoek kreeg, in plaats van op zijn werk te verschijnen.
Af en toe haal ik wat te eten of te drinken uit de machines. Ze weten daarvoor de prijzen wel te hanteren en het loopt aardig in de papieren. Bruce vind dat vreselijk en ik moet echt aandringen dat hij wat kiest.
Eigenlijk valt er gewoon niets bijzonders te melden. We hebben gewoon leuke gesprekken en dat je na 3 dagen alle onderwerpen wel behandeld hebt is heel begrijpelijk. Dus vandaag hebben we een stok kaarten gepakt en heeft Bruce mij de spelregels uitgelegd voor Rummy, vanwaar Rummikub is afgeleid. Hoewel de basis hetzelfde is, zijn de regels totaal anders. Dus dat is even wennen voor mij. Toch heb ik het gepresteerd om een paar keer van hem te winnen en hebben we de grootste lol. Vandaag hebben we het gedaan zonder punten; maar morgen gaat het er serieus aan toe. We zullen zien...

Johan brengt zijn dagen door met wandelen in het dorp, voetbalwedstrijden kijken op de laptop (mogelijk door VPN via onze eigen televisieprovider), puzzelen, lezen en een dutje doen.

Lekker in het zonnetje voor onze kamer...

Foto van foto, dus niet de beste kwaliteit

Dag 24: Eerste bezoek

Wel, de kop is er af, eerste bezoek vanmiddag afgelegd. Maar eerst hadden we natuurlijk nog 288 km te rijden naar Taylorville. Zo'n 15 km na vertrek gaan we eerst even langs de Walmart, vlak langs de snelweg voor wat nieuwe boodschappen.
De rit verloopt verder vlot over toch wel slecht onderhouden snelwegen. De staat Illinois is al jaren failliet en geld voor verbetering zal er wel niet zijn... De auto loopt als een zonnetje en heeft power genoeg.
Na nog een stop onderweg, komen we om 12:30 in Taylorville aan. Zoals inmiddels gebruikelijk, zoeken we eerst de McDonalds op voor een milkshake en voor Johan een hamburger. We kunnen dan ons gelijk even opfrissen en klaarmaken voor het bezoek, want voor inchecken in het hotel is het immers nog te vroeg.

Vanaf hier is het minder dan 10 km naar de gevangenis en we komen er om 13:15 aan.
De parkeerplaats is vol en Johan rijdt rond op zoek naar een plaatsje. We worden gevolgd door een pick-up. Op een gegeven moment zwaait hij en ik stap er op af. Blijkt dat we op de parkeerplaats zijn voor het personeel; bezoek moet aan de overkant van de weg parkeren. Huh? Daar heb ik twee jaar geleden niets van gemerkt, nieuw zeker...

Binnen bij het inchecken vraag ik er nog eens naar. Maar nee, het is altijd al zo geweest. Dan ben ik toen nooit opgemerkt... hahah
Het inchecken zelf gaat verder prima. Omdat het langer geleden is dat we hier waren en omdat ook Bruce zelf een paar maanden ergens anders is geweest, moeten er nieuwe papieren ingevuld worden. Mijn horloge moet af; was ik even vergeten en ik mag maar één ring dragen. Maar als ik de twee ringen aan één vinger doe, is het goed. Tja, waar is de logica?
We worden gefouilleerd en worden verder begeleid naar de bezoekerszaal. Bruce zien we al bij de desk staan als we aan komen lopen. We worden echter direct naar een tafel verwezen. Hij moet ook eerst nog gefouilleerd worden. Maar dan is het toch eindelijk tijd voor een big hug. Twee jaar is het geleden, dat we elkaar zagen. Maar zo lang voelt het helemaal niet.

Hij is blij ons te zien, omdat hij zich de laatste tijd nogal zorgen maakte terwijl we rondreisden. Ik had hem wat berichten gestuurd, maar die had hij niet gekregen. Dus tja, dan gaan er bij hem heel sneel radertjes draaien. Is er wat gebeurd?? Grote opluchting dus.
Het gesprek komt gauw op gang en we hebben het over van alles. Fijn is, dat hij Johan ook overal in betrekt. Johan begrijpt veel van wat hij zegt, maar voor antwoord en zijn eigen vragen moet ik het toch wel vertalen. Dat is echter niet zo'n probleem.
Tegen vijfen vindt Johan het wel welletjes en stelt voor om op te stappen. Ik heb nog een paar dagen te gaan en vind het zelf ook wel genoeg geweest om mee te beginnen.

We nemen afscheid en zien elkaar morgen weer. Ik rijd zelf naar het hotel, want ik moet nog even aan de auto wennen voordat ik er morgen alleen in rijdt.
Bij het hotel aangekomen, zegt de hoteleigenaar: "I've seen this face before", als ik binnen stap. Nou ja, zeg! Hij herinnert mij van twee jaar geleden en kan niet geloven that het zo lang is. Toch knap!
We krijgen een grotere kamer dan we geboekt hadden en gaan het hier tot zaterdag uithouden.

Dag 23: Vlucht Seattle - Chicago

Nou, daar zitten we dan in een ander deel van Amerika. Het is bijna 19:00 uur als we in het hotel arriveren; we hebben de klok 2 uur vooruit moeten zetten. Het tijdverschil met Nederland is nu nog 7 uur.

Ons was gisteravond een ontbijt beloofd om 06:00 uur vanmorgen. Dat komt dan mooi uit, want de shuttle brengt ons om 07:00 naar het vliegveld. Echter, als we beneden komen is er niets klaargezet. De receptioniste zegt dat het ontbijt in het weekend om 07:00 uur begint. Foutje, bedankt... Ze zegt ook, dat als we over een half uurtje terugkomen we wel wat kunnen pakken als de betreffende persoon er is, die het allemaal verzorgt. Nou oké...
We maken de koffers alvast helemaal in orde en nemen ze dan ook maar direct mee naar beneden als het zover is. Er wordt een mandje muffins en bananencake neergezet en daar blijft het bij. De persoon blijft maar druk met het bestek en de servetten. Oh ja, we kunnen ook water tappen...
Er zit  nog een ander echtpaar ook op de shuttle te wachten en we raken aan de praat. Leuk gesprek even en als we uiteindelijk ieder in onze eigen shuttle stappen, krijgen we van allebei een big hug. Nou, hoe leuk is dat??

We verlaten Seattle in de regen. Wat een geluk hebben we gisteren gehad met het weer toen we Mt. Rainier bezochten!
De rit naar het vliegveld is in een kwartier gepiept en eigenlijk loopt alles wel gesmeerd. Inchecken, security check, het treintje naar een andere terminal en de uiteindelijk vlucht van 4 uur.
Daarna de bus naar de car rental. Er is een heel nieuw gebouw neergezet, vergelijkbaar met dat in Seattle. Alle verhuurbedrijven onder één dak. We zijn Hertz Gold members en hebben deze week de auto gratis. Bij elkaar gespaard met punten door eerdere verhuren. We mogen zo doorlopen en een auto uit een bepaalde klasse uitzoeken. Er staan 3 lange rijen, allemaal verschillende merken ook. Het enige wat ik weet is, dat ik niet meer een Nissan Sentra wil hebben. Die hadden we twee jaar geleden ook en de bijrijdersstoel zat voor geen meter. Maar ja, welke dan? Net een snoepwinkel!
Er staan twee verschillende modellen blauwe Chevrolets bij elkaar, de Malibu en de Impala. We zijn het er over eens, een van die twee moet het worden. Johan zegt me op te schieten met kiezen, want er komen twee jongens onze kant opgelopen. Ik kies snel voor de rechtse en we gooien de klep maar alvast open. Die is wat groter, maar zat wat lager. Ik gok er maar op dat ik de stoel kan verhogen... En ja, dat kan! De jongens rijden weg in de andere. We zijn nu de tijdelijke trotse eigenaar van een donkerblauwe Chevrolet Impala. Zal morgen wel een foto plaatsen, want nu is het te donker.

We hoeven maar een uurtje te rijden, zodat we net Chicago uit zijn en er niet morgen met de spits mee te maken hebben. Toch is het druk op de snelweg en zitten we het eerste stuk in een langzaam rijdende file. De weg loopt langs downtown en als we dat voorbij zijn, wordt het snel beter.

We rijden de laatste kilometers naar Tinley Park, waar ons hotel is.
Voordat we inchecken eerst nog even langs Wendy's. Onze magen kunnen wel wat gebruiken, want ook in het vliegtuig hebben we niet veel gehad.
We krijgen een mooie kamer op de bovenste verdieping, vergelijkbaar met die van gisteren, alleen twee tot drie keer zo klein...

Dag 22: Mt. Rainier

Vandaag staat de laatste berg op het programma, Mount Rainier. Met zijn 4392 meter de hoogste bergtop in de Cascade Range. We waren hem gisteren al zo dicht mogelijk benaderd voor de overnachting, dus we hoeven maar 45 minuten te rijden voordat we er zijn. We zullen langs de zuidkant van de berg van oost naar west rijden. Vanaf ons hotel kijken we op de meest zuidelijke kant van het nationale park en de laag hangende bewolking stemt ons toch ongerust. Ik spreek Rainier na het ontbijt even toe en zeg dat we zo direct aankomen en dat we toch wel graag hebben dat hij die wolken tegen die tijd heeft verwijderd.

Even Rainier toespreken...

Met gemengde gevoelens gaan we op pad en komen inderdaad in wat lichte bewolking terecht. Het is allemaal bosgebied en niets anders als bochten draaien. We hebben geen idee waar de top zich zou kunnen bevinden. We draaien een parkeerplaats op voor een viewpoint, Box Canyon. Parkeren de auto, draaien ons om en dan zien we een allerliefst top met ijs, verpakt in een wolkenrand boven de bomen uitsteken. Het is echt van: "Aaahhh kijk nou, hij doet ons best voor ons!" Op deze plek staan we echt even een tijdje te kijken. Je kunt ook een pad oplopen en in een diepe smalle canyon kijken met een snelstromend riviertje... Onze dag kan niet meer stuk, dit hebben we alvast binnen.

Ach, kijk nou...!

Maar de top komt langzaam maar zeker, naarmate dat we verder komen meer uit de wolken en we moeten steeds nieuwe foto's maken om te updaten.
We komen langs Reflection Lake. De top is goed te zien, helaas is de wind te sterk en door de rimpels geen reflectie te zijn. Jammer.

Geen reflectie, dan wij maar op de voorgrond...

Bij Paradise, zo ongeveer in het midden van de route, heb je de meeste wandelingen. Ik had er een van 2 km in gedachten, maar toen we er waren begonnen we te twijfelen. Wat voegt de wandeling toe? Het mooie zicht hebben we al gehad en gaat niet beter worden. Bovendien moeten we het vandaag ook niet te laat laten worden, omdat de auto moet worden ingeleverd.

We rijden het eenrichtingsrondje van 3 km dat je hier hebt, zonder wandeling dus en vervolgen onze weg verder naar het westen. Al snel zien we een bordje Narada Falls. Oeps... even stoppen! Vanaf de parkeerplaats zien we de waterval van bovenaf. Er moet een stijl pad afgelopen worden om de waterval goed te kunnen zien. En ach, wat een mooie is het. Weer heel anders dan die we twee dagen geleden zagen.

Narada Falls

Even later weer een eenrichtingsrondje van misschien een kilometer. Aan dat rondje twee parkeerplekken vanwaar je de immense vallei van de Nisqually River kunt zien. Aan de hand van borden wordt uitgelegd waar vroeger de gletcherlijnen lagen en door de opwarming van de aarde steeds verder teruggedrongen.

We rijden weer een stukje verder en komen weer een waterval tegen, de Christine Falls. Dit keer moeten we een iets minder lang pad aflopen en al snel hebben we zicht op een heel lief watervalletje. Echt mooi om te zien. De waterval blijkt in tweeën verdeeld door een brug. Dat die waterval in tweeën was verdeeld zien we pas als we over die brug heen rijden. Dus snel de auto weer aan de kant gezet en het bovengedeelte ook nog bekeken. Leuk, leuk, leuk...

Christine Falls (lower)

Christine Falls (upper)

We komen nu dichterbij de uitgang van het park, maar de hele weg hebben we steeds zicht gehad op de zuidtop van Rainier. Steeds onverwacht duikt hij groots voor onze neus op. Soms wat in de wolken, soms met goed zicht. We voelen ons echt voldaan.
Vlak voordat we het park uitrijden is daar nog een viewpoint bij Kautz Creek. Hier wordt uitgelegd hoe deze creek zijn loop in 2001 in veranderde doordat het teveel geblokkeerd werd door in de weg liggende boomstammen. Echt interessant.

Helaas hebben we alleen de zuidkant van de berg kunnen bezoeken. Meer tijd is er niet. We rijden nu rustig aan naar Seattle in ruim 2,5 uur. Nog file gehad ook. We eten onderweg wat en checken ons in bij het laatste hotel. We openen de kamerdeur en weten niet wat we zien. Een volledige suite met alles erop en eraan. En zo mooi...!!
We moeten echter eerst nu nog de auto wegbrengen naar de rentalcarstation en worden een half uur later opgehaald door de shuttle van het hotel. Het gaat allemaal supergesmeerd, behalve dan dat we aan de verkeerde kant staan te wachten op de shuttle. Maar de chauffeur heeft ons nummer, dus dat is snel opgelost.
Eenmaal weer op de kamer, snel nu ook maar even voor de vlucht van morgen ingecheckt. Nu verslag schrijven en dan verder van de avond van alle indrukken gaan bekomen...!

De verslaggeefster in haar suite aan het werk...

De rondreis is hiermee afgelopen, 4285 kilometer gereden.
Morgen vliegen we naar Chicago. Dan gaan we nog enkele dagen doorbrengen in Illinois. Wij (of eigenlijk meer ik) gaan daar iemand bezoeken die in de gevangenis zit en met wie ik al 16 jaar schrijf. Ik zal daar misschien nog iets over schrijven, maar dat zal niet iedere dag zijn...
Blijf gerust mee lezen en voor wie nu afhaakt, leuk dat je er bij was!

Dag 21: Mt. St. Helens

Begin deze week zag ik de bui letterlijk en figuurlijk al hangen voor deze regio. Bewolking en regen voorspeld. Als dat maar goed gaat als we dan in de bergen zitten… Dat het op Mt. Hood niet helemaal goed ging is al gebleken.
Vanmorgen stonden we op en het had inderdaad geregend. Maar goed, we moeten eerst 185 km rijden voor we op St. Helens zijn, dus wie weet... We houden de moed er in.

De rit naar de top van Mt. St. Helens gaat eerst een stukje over de snelweg, daarna wordt de weg steeds slechter en kronkeliger. De weg langs de berg zit vol met verzakkingen en scheuren. Soms echt niet veilig. Ze zijn talrijk en worden niet aangekondigd. Daar snap ik even niets van. Kom op, we zijn in Amerika. Normaal wordt hier al gewaarschuwd met een bord of afzetting als er een vloertje gedweild is. Maar dit? Niets van dat al. Bij sommige verzakkingen zou je de macht over het stuur kunnen verliezen en zo de afgrond in kieperen... Aandacht erbij houden dus. Gelukkig is er niet veel verkeer en is het gemakkelijk om even de andere weghelft te kiezen.

Een van de vele verzakkingen...

Met de bewolking onderweg kan het nog alle kanten op. Soms blauwe lucht, soms donkere wolken. Het blijft spannend totdat we boven zijn.
Ik had het over de top, maar eigenlijk is de top van 400 meter weg. En daarmee bedoel ik niet in de wolken, nee helemaal weg. Op 18 mei 1980 (twee dagen na ons trouwen) was hier een vulkaanuitbarsting die de top volledig heeft weggeslagen. Ik had daar nooit meer aan gedacht. Tja, Amerika was toen in die tijd toch een ver-van-mijn-bed-show en we waren net getrouwd natuurlijk. Wel wat anders aan je hoofd... Maar toen ik het bij de voorbereidingen weer tegenkwam, kon ik het me weer vaag herinneren. Het leek me extra interessant om hier naartoe te gaan. We kiezen voor Windy Ridge aan de oostkant, omdat die op de route ligt naar onze volgende overnachtingsplek. Er is ook een uitkijkpunt aan de westkant, maar dat is dan veel meer kilometers rijden. Helaas staan ze niet met elkaar in verbinding.

Als we na ruim 3 uur boven komen, blijkt dat de kraterrand en een achterliggende top in de wolken zit. Om een goed zicht te krijgen op het geheel, de krater, de landverschuiving en het meer waar alles in terechtkwam, moeten we ook nog eens een trap van 426 treden en een 100 meter schuin pad oplopen. En daar sta je dan; zoals de naam al zegt, op een winderig uitkijkpunt. Het uitzicht is fenomenaal. Je kijkt zo in het gebied waar ooit een bergtop was en nu moeite doet om te herstellen. Natuurlijk weer niet in foto's te vangen.
De wolken nemen eigenlijk de bovenrand van de krater weg. We wachten nog een hele tijd, maar nadat het iets beter is geworden, wordt het toch niet helemaal goed. We zijn eigenlijk al lang blij, dat het niet regent en we toch nog dit zicht hebben.

Achter de groene (onaangedane) bergwand het gebied waar de uitbarsting was

Spirit Lake met al sinds de uitbarsting drijvende boomstammen

We rijden de laatste 25 kms weer terug en slaan dan links af, voor de laatste 50 km richting Packwood. De weg blijft nog een hele tijd slecht en pas het laatste deel, als we bij Randle een grotere weg oprijden wordt het beter.

We checken in bij onze duurste overnachtingslocatie die we deze vakantie hebben. Het ziet er netjes uit, maar of het de prijs waard is?? Maar ja, zo gaat dat op locaties waar het gewild is en mensen geen kant op kunnen...

Dag 20: Portland

De auto krijgt vandaag een dag vrijaf. We trekken erop uit met de tram en de benenwagen. Een blok verwijderd van ons hotel is de halte en we moeten hiervoor een kaartje kopen aan de halte of in de tram. Ik kies voor de halte, want we zagen de tram net voorbij gaan toen we aan kwamen lopen. Dus tijd genoeg om e.e.a. uit te vogelen... Toch doe ik iets verkeerd, in plaats van 2 enkele kaartjes, koop ik 2 dagkaartjes. Geeft niet, het is maar een tientje totaal.
De tram brengt ons in enkele minuten de 3 km naar het centrum. We hadden het kunnen lopen, maar ja, we moeten waarschijnlijk de hele dag al lopen. Dus we kunnen daar maar beter fris aan beginnen.

Wachten op de tram

We stappen uit en staan even verdwaasd de kijken. Wat nu? Johan wordt ongeduldig; hij heeft al niets met steden, maar dat er voor vandaag niet echt een plan was maakt hem niet vrolijk.
We zoeken het infocenter en een Japanse dame met een slecht accent vertelt ons het een en ander. Ik vind het allemaal niet erg overtuigend klinken. Maar goed, we zijn nu eenmaal hier en maken er maar het beste van.

We lopen eerst maar eens naar het Old Pioneer Court House; daar kun je gratis naar binnen als je je paspoort bij je hebt en dat hebben we! We worden doorgelicht, we krijgen wat regels toegespeeld en mogen dan vrij rond lopen. Er is vandaag geen zitting en bij alle deuren die openstaan mogen we naar binnen. We zien een enorme bibliotheek met wetboeken van alle staten, de rechtszaal, de kantoren van de rechters en vergaderzalen. We mogen op alle verdiepingen kijken en zelfs tot in het torentje, vanwaar je uitzicht hebt over het centrum van Portland met oude foto's ernaast van hoe het vroeger was. Het geheel was best interessant en na driekwartier staan we weer buiten.

Vijf blokken naar het noorden en vier naar het westen heb je 's werelds grootste boekwinkel op basis van schappen, Powell's. Ik had daar al eerder over gehoord en gelezen en de dame van het infocenter bevestigde dat alle Nederlanders daar naar toe willen. Hij is inderdaad enorm. Schijnt 6300 m2 oppervlakte te hebben. Voor de hoogste schappen heb je een trapje nodig. We lopen wat rond als een kip zonder kop en dan vraag ik toch even waar de Nederlandse boeken staan. Red room, isle 818 dus... En inderdaad, twee schappen. Niet echt veel, maar toch...

Tja, wat nu? We besluiten om de tram in te stappen en zo maar eens even ons rond laten rijden op de groene (NS) lijn, nu we toch dagkaartjes hebben.  Als we bij de halte met de kaart staan te draaien en overleggen, spreekt een man ons aan. Waar we naar toe willen? Nou ja, we willen gewoon even rondrijden en een indruk krijgen van de stad. De man wijst ons op de NW 23rd Ave. Dat moet een gezellige straat zijn met winkeltjes en restaurantjes. We stappen uit in die omgeving en inderdaad, leuk om te lopen, piepkleine terrasjes en open gevels waar mensen zitten te eten. Het soort mensen wat hier loopt heeft net wat meer stijl en klasse dan in het centrum. Het zijn vooral de pandjes zelf die onze aandacht trekken. Het lijken vroeger normale huizen geweest te zijn. Tenminste, die indruk krijgen we.

Vanwege bomen en auto's alleen maar slechte foto's

Dan toch maar weer op de tram gestapt richting downtown en bij Powell's uitgestapt voor een sanitaire stop. We besluiten dan door te lopen naar de food court in de 5th Ave, waar we al eerder langs gekomen zijn. Want ja, in Portland zijn en daar niet gebruik van maken, dat kan toch eigenlijk niet. We kiezen allebei voor een Chicago Dog, denkende dat we dan vanavond nog wel iets kunnen nemen. Maar we krijgen er een enorme bak friet bij. Dus tja, onze magen zijn voor de rest van de dag wel gevuld.

Daar de Steel Bridge wél op het programma stond, lopen we nu via China Town die richting op. Deze brug viel ons op toen we deze in Wie is de Mol 2017 zagen. Een heel aparte dubbeldeks brug, die zich alleen uit laat leggen door een plaatje te laten zien. We lopen hem helemaal over en eenmaal aan de andere kant zijn we ook niet meer zo ver van het hotel verwijderd; we lopen de rest dan ook maar.

Tja, wat kan ik zeggen over Portland? Relaxte stad met héél veel zonderlingen en zwervers overal over de stad verspreid. Toch heb me er niet echt onveilig door gevoeld omdat ze je niet lastig vallen en doordat er ook niet gebedeld wordt. Toeristisch gezien, niet echt een stad met hoogstandjes, maar wel leuk om gezien te hebben.

Dag 19: Columbia River Gorge

The Dalles, waar we afgelopen nacht geslapen hebben, ligt aan de Columbia River. Dat is een best brede rivier die uiteindelijk via Portland en Astoria, waar we begin vorige week langs kwamen, uitmondt in de oceaan.
Langs deze rivier ligt een snelweg, een spoorlijn en een toeristische weg. Wij gaan via die toeristische weg (scenic byway) naar Portland. Aan deze weg liggen aan de zuidkant wel 30 watervallen. Mogelijk de grootste concentratie van hoge watervallen in Noord Amerika, waarvan elf boven de 30 meter. Sommige direct van de weg af te zien, voor andere moet je kortere of langere wandelpaden lopen. Het zal dan ook duidelijk zijn, dat dit alles niet in één dag te doen is. We nemen dan ook alleen de best bereikbare en misschien daardoor ook wel de bekendste.

Het is even zoeken, waar we precies van de snelweg af moeten om die scenic byway te bereiken. Eigenlijk had ik mij hierover te weinig ingelezen en de beschrijvingen die ik wel bij me heb, spreken elkaar op vele punten ook nog eens tegen. Lastig is ook dat de meeste beschrijvingen van west naar oost gaan en wij dus van de andere kant komen. Maar goed, bij navraag op een camping in Cascade Locks, krijgen we een plattegrond in de hand geduwd en naar precies zoiets was ik ook op zoek. Helemaal goed!

We bezoeken achtereenvolgens Horsetail Falls, Multnomah falls, Wahkeena Falls, Bridal Veil Falls en Latourell Falls. De eerste drie zijn direct aan de weg, waarbij we bij Multnomah nog tot halverwege de waterval klimmen. Daar is een brug die de waterval in tweeën deelt. We kopen hier nog een pizzapunt, maar die belandt na een paar happen in de vuilnisbak; veel te vet en niet te eten...
Bij de Wahkeena klimmmen we ook 200 meter omhoog via een haarspeldbochtenpad van ongeveer 1 km. Dat is even flink afzien en we moeten onszelf diverse keren moed inpraten, maar we hebben het gered. Bovenaan is een uitzichtpunt over de vallei en verder hebben we daar nog even het kreekje gevolgd en vervolgens dezelfde weg weer terug naar beneden. Onze conditie is gelukkig weer verbeterd... Maar ik hoop dat mijn knie het gaat houden...
Voor de andere twee watervallen moet een kort pad van zo'n 300 meter gevolgd worden en zijn ook erg mooi gelegen. Het wandelingetje is zeker de moeite waard.
We sluiten de route af met een uitzicht vanaf Vista Point voor we naar Portland rijden. Zicht op de rivier, die vandaag eigenlijk uitzonderlijk laag staat vanwege problemen met de dam en Portland in de verte.

Horsetail Falls, 53,5 meter

Multnomah Falls, 192 meter

Wahkeenah Falls, 73 meter

Columbia River

Bridal Veil Falls, 111 meter

Wandelen naar Bridal Veils

Latourrel Falls, 75 meter

Tegen vijf uur checken we in bij ons nieuwe hotel niet ver van het centrum van Portland.

Dag 18: Mt. Hood

Gisteren zagen we hem bij aankomst bij ons vorige hotel in Madras al liggen, Mt. Hood. Het is de hoogste berg van de staat Oregon en vanuit de hele omgeving op kilometers afstand al te zien; zijn altijd durende ijskap is daarbij opvallend. Ruim 100 km rijden we vandaag om hem van dichtbij te bekijken.

Tomtom geeft aan dat er onderweg nog 2 tankstations zijn, dat is mooi want onze tank is nog maar halfvol. Het eerste ikoontje valt echter al snel weg zonder iets gezien te hebben. De volgende blijkt na totaal 18 km te zijn in Warm Springs. Oké, dan nemen we die, want wie weet hoe lang het duurt voordat we er weer één tegen komen? Andere plaatsen in de omgeving van de berg zijn er niet... We komen in de buurt en wat blijkt? Pomp is gesloten... Kunnen we weer helemaal terug om toch in Madras te tanken. Als we weer dichtbij Madras zijn, zien we ook ineens de pomp die 'weggevallen' was; verscholen in een afslag. Oké, hier maar getankt en na deze valse start weer opnieuw gaan rijden.
Als we uiteindelijk Warm Springs helemaal door zijn, blijkt daar aan de andere kant een gloednieuwe Shell pomp te zijn! Helemaal voor niets terug gereden...!! hahaha...

Er is ook nog iets anders wat ons zorgen baart. Wáár is Mt. Hood gebleven?? Zoals ik het bekeken had, zouden we de hele 100 km weg daar naartoe hem recht in het vizier moeten hebben. Maar niets. Ik speur de horizon af. De top zal toch zeker niet verscholen liggen in die wolken daar in de verte??
Hopelijk zijn die wolken weg als we aankomen. Maar hoe dichterbij we komen, hoe groter onze teleurstelling. We rijden toch helemaal door en de berg op naar Lodge Timerberland, waar wat wandelpaden liggen. Deze Lodge is the place to be voor de wintersport in dit gebied. Als we er zijn, zitten we nét onder de wolkengrens. Skilift ligt er nu werkeloos bij. We lopen wat rond, kopen voor Johan een muts, kijken en zitten wat, proberen het pad dat naar boven gaat naar de eeuwige sneeuw. Maar hij is té stijl. Johan die wat hoofdpijn heeft en last heeft van zijn toch al chronische stoornis aan het evenwichtsorgaan, trekt het niet meer.
We zitten een tijdje op een steen. Soms zitten we in de zon, soms in de mist, maar de bewolking laat maar zelden iets van de besneeuwde top zien.
Dit gaat hem niet worden vandaag, erg jammer. In wandelen hebben we ook niet zo'n zin. Johan voelt zich niet goed genoeg en bovendien is het 8 graden. Thuis ga ja ook niet voor je plezier bij die temperatuur in de mist wandelen.

Waar is Mt. Hood??

Johan geeft het op...

De beste foto die ik kon maken...

Ondanks de bewolkte top gaan we toch even naar Trillium Lake. Als je aan het uiteinde van het meer gaat staan, kun je dus de berg in het meer zien weerspiegelen. Nou ja, bij helder weer dan...! We proberen het toch, wie weet, als we er aankomen is de lucht opgeklaard, kan toch?
Maar nee, dat geluk hebben we niet. Voor de vorm maak ik toch een foto. Ach, wolken in het meer is ook mooi...
Maar goed dat ik gisteren nog een foto had gemaakt vanuit de verte...!

Trillium Lake met wolken, ook mooi...

We rijden rustig aan via Durfur naar The Dalles waar ons volgende hotel ligt. Eerste stuk gaat door bosgebied, maar vooral het laatste deel spreekt weer tot onze verbeelding. Heuvelachtig landschap met hier en daar gemaaide korenvelden. Ik houd van dat soort vergezichten. Bovendien doet het me denken aan vier jaar geleden toen we iets noordelijker hiervan door een zelfde landschap reden, met het koren er nog op, toen we Sidney bezochten.

In The Dalles parkeren we de auto even voor een wandelingetje door het stadje. Wat muurschilderingen hier in het historische downtown over de indianen en de eerste pioniers. Ze zijn zo groot, dat ze niet te fotograferen zijn.

We checken om vier uur bij het hotel in. En wat is dan een pleister op de wonde? Boven ons bed hangt een foto van Mt. Hood weerspiegelt in het Trillium Lake...