Dag 18: Mt. Hood

Gisteren zagen we hem bij aankomst bij ons vorige hotel in Madras al liggen, Mt. Hood. Het is de hoogste berg van de staat Oregon en vanuit de hele omgeving op kilometers afstand al te zien; zijn altijd durende ijskap is daarbij opvallend. Ruim 100 km rijden we vandaag om hem van dichtbij te bekijken.

Tomtom geeft aan dat er onderweg nog 2 tankstations zijn, dat is mooi want onze tank is nog maar halfvol. Het eerste ikoontje valt echter al snel weg zonder iets gezien te hebben. De volgende blijkt na totaal 18 km te zijn in Warm Springs. Oké, dan nemen we die, want wie weet hoe lang het duurt voordat we er weer één tegen komen? Andere plaatsen in de omgeving van de berg zijn er niet... We komen in de buurt en wat blijkt? Pomp is gesloten... Kunnen we weer helemaal terug om toch in Madras te tanken. Als we weer dichtbij Madras zijn, zien we ook ineens de pomp die 'weggevallen' was; verscholen in een afslag. Oké, hier maar getankt en na deze valse start weer opnieuw gaan rijden.
Als we uiteindelijk Warm Springs helemaal door zijn, blijkt daar aan de andere kant een gloednieuwe Shell pomp te zijn! Helemaal voor niets terug gereden...!! hahaha...

Er is ook nog iets anders wat ons zorgen baart. Wáár is Mt. Hood gebleven?? Zoals ik het bekeken had, zouden we de hele 100 km weg daar naartoe hem recht in het vizier moeten hebben. Maar niets. Ik speur de horizon af. De top zal toch zeker niet verscholen liggen in die wolken daar in de verte??
Hopelijk zijn die wolken weg als we aankomen. Maar hoe dichterbij we komen, hoe groter onze teleurstelling. We rijden toch helemaal door en de berg op naar Lodge Timerberland, waar wat wandelpaden liggen. Deze Lodge is the place to be voor de wintersport in dit gebied. Als we er zijn, zitten we nét onder de wolkengrens. Skilift ligt er nu werkeloos bij. We lopen wat rond, kopen voor Johan een muts, kijken en zitten wat, proberen het pad dat naar boven gaat naar de eeuwige sneeuw. Maar hij is té stijl. Johan die wat hoofdpijn heeft en last heeft van zijn toch al chronische stoornis aan het evenwichtsorgaan, trekt het niet meer.
We zitten een tijdje op een steen. Soms zitten we in de zon, soms in de mist, maar de bewolking laat maar zelden iets van de besneeuwde top zien.
Dit gaat hem niet worden vandaag, erg jammer. In wandelen hebben we ook niet zo'n zin. Johan voelt zich niet goed genoeg en bovendien is het 8 graden. Thuis ga ja ook niet voor je plezier bij die temperatuur in de mist wandelen.

Waar is Mt. Hood??

Johan geeft het op...

De beste foto die ik kon maken...

Ondanks de bewolkte top gaan we toch even naar Trillium Lake. Als je aan het uiteinde van het meer gaat staan, kun je dus de berg in het meer zien weerspiegelen. Nou ja, bij helder weer dan...! We proberen het toch, wie weet, als we er aankomen is de lucht opgeklaard, kan toch?
Maar nee, dat geluk hebben we niet. Voor de vorm maak ik toch een foto. Ach, wolken in het meer is ook mooi...
Maar goed dat ik gisteren nog een foto had gemaakt vanuit de verte...!

Trillium Lake met wolken, ook mooi...

We rijden rustig aan via Durfur naar The Dalles waar ons volgende hotel ligt. Eerste stuk gaat door bosgebied, maar vooral het laatste deel spreekt weer tot onze verbeelding. Heuvelachtig landschap met hier en daar gemaaide korenvelden. Ik houd van dat soort vergezichten. Bovendien doet het me denken aan vier jaar geleden toen we iets noordelijker hiervan door een zelfde landschap reden, met het koren er nog op, toen we Sidney bezochten.

In The Dalles parkeren we de auto even voor een wandelingetje door het stadje. Wat muurschilderingen hier in het historische downtown over de indianen en de eerste pioniers. Ze zijn zo groot, dat ze niet te fotograferen zijn.

We checken om vier uur bij het hotel in. En wat is dan een pleister op de wonde? Boven ons bed hangt een foto van Mt. Hood weerspiegelt in het Trillium Lake...