Dag 24: Eerste bezoek

Wel, de kop is er af, eerste bezoek vanmiddag afgelegd. Maar eerst hadden we natuurlijk nog 288 km te rijden naar Taylorville. Zo'n 15 km na vertrek gaan we eerst even langs de Walmart, vlak langs de snelweg voor wat nieuwe boodschappen.
De rit verloopt verder vlot over toch wel slecht onderhouden snelwegen. De staat Illinois is al jaren failliet en geld voor verbetering zal er wel niet zijn... De auto loopt als een zonnetje en heeft power genoeg.
Na nog een stop onderweg, komen we om 12:30 in Taylorville aan. Zoals inmiddels gebruikelijk, zoeken we eerst de McDonalds op voor een milkshake en voor Johan een hamburger. We kunnen dan ons gelijk even opfrissen en klaarmaken voor het bezoek, want voor inchecken in het hotel is het immers nog te vroeg.

Vanaf hier is het minder dan 10 km naar de gevangenis en we komen er om 13:15 aan.
De parkeerplaats is vol en Johan rijdt rond op zoek naar een plaatsje. We worden gevolgd door een pick-up. Op een gegeven moment zwaait hij en ik stap er op af. Blijkt dat we op de parkeerplaats zijn voor het personeel; bezoek moet aan de overkant van de weg parkeren. Huh? Daar heb ik twee jaar geleden niets van gemerkt, nieuw zeker...

Binnen bij het inchecken vraag ik er nog eens naar. Maar nee, het is altijd al zo geweest. Dan ben ik toen nooit opgemerkt... hahah
Het inchecken zelf gaat verder prima. Omdat het langer geleden is dat we hier waren en omdat ook Bruce zelf een paar maanden ergens anders is geweest, moeten er nieuwe papieren ingevuld worden. Mijn horloge moet af; was ik even vergeten en ik mag maar één ring dragen. Maar als ik de twee ringen aan één vinger doe, is het goed. Tja, waar is de logica?
We worden gefouilleerd en worden verder begeleid naar de bezoekerszaal. Bruce zien we al bij de desk staan als we aan komen lopen. We worden echter direct naar een tafel verwezen. Hij moet ook eerst nog gefouilleerd worden. Maar dan is het toch eindelijk tijd voor een big hug. Twee jaar is het geleden, dat we elkaar zagen. Maar zo lang voelt het helemaal niet.

Hij is blij ons te zien, omdat hij zich de laatste tijd nogal zorgen maakte terwijl we rondreisden. Ik had hem wat berichten gestuurd, maar die had hij niet gekregen. Dus tja, dan gaan er bij hem heel sneel radertjes draaien. Is er wat gebeurd?? Grote opluchting dus.
Het gesprek komt gauw op gang en we hebben het over van alles. Fijn is, dat hij Johan ook overal in betrekt. Johan begrijpt veel van wat hij zegt, maar voor antwoord en zijn eigen vragen moet ik het toch wel vertalen. Dat is echter niet zo'n probleem.
Tegen vijfen vindt Johan het wel welletjes en stelt voor om op te stappen. Ik heb nog een paar dagen te gaan en vind het zelf ook wel genoeg geweest om mee te beginnen.

We nemen afscheid en zien elkaar morgen weer. Ik rijd zelf naar het hotel, want ik moet nog even aan de auto wennen voordat ik er morgen alleen in rijdt.
Bij het hotel aangekomen, zegt de hoteleigenaar: "I've seen this face before", als ik binnen stap. Nou ja, zeg! Hij herinnert mij van twee jaar geleden en kan niet geloven that het zo lang is. Toch knap!
We krijgen een grotere kamer dan we geboekt hadden en gaan het hier tot zaterdag uithouden.