Dag 6: Olympic National Park (de kust)

We beginnen de dag met ontbijtspullen die we gisteren bij het winkeltje hier gekocht hadden. Bruin brood, een pot jam, boter en hard gekookte eieren. Ondertussen laat ik de wasmachine draaien. We mochten er gebruik van maken, dus gelijk maar onze kleren van de afgelopen dagen er ingegooid. Het is zo'n apart ding, dat het even puzzelen was hoe ik hem aan de praat kon krijgen. Maar gelukt!

Helaas is het weer vandaag wat minder, maar we stappen vol goede moed in de auto en rijden nog verder naar het westen. Zei ik gisteren dat we in het uiterste puntje zaten? Nou, dat klopte niet helemaal, het kan nog zo'n 35 km verder die kant op.
We rijden langs de Strait of Juan de Fuca (ofwel het water dat dit deel van de VS scheidt van Vancouver Island in Canada. Soms is er gelegenheid om te stoppen en het maken van een foto. Maar helaas is het niet helemaal helder. We komen uit in een Indianenreservaat van de Makah en rijden dan nog door naar Cape Flattery. Daar hebben we weer een heel mooi en avontuurlijk pad van 1300 meter lang, deels op houten vlonders, door het bos naar de uitzichtpunten op hoge rotsen.
We zien de zgn. 'seastacks' direct voor kust. Vroeger was daar de kust, maar door de eeuwen heen heeft de zee de kust afgekalfd en zijn dit de overblijfselen ervan. Mooi gezicht, jammer dat het bewolkt is. We lopen het zelfde pad weer terug.
Op de terugweg trekt de lucht helemaal open en kunnen we in ieder geval betere foto's maken van het zicht op Canada.

We rijden ons huisje voorbij en gaan nu richting het zuiden. We zetten nu koers naar Rialto Beach, onderdeel van het Olympic National Park. We komen aanrijden en zetten de auto direct achter de kust. Blijkt dat we eerst een stapel oude boomstammen over moeten klimmen om op het strand te komen. Maar het is te doen. Dit kunnen aangespoelde bomen zijn, maar ook bomen die het loodje leggen als de zee de kust afkalft. We wandelen hier over het keienstrand en langs de lange rij bomen heen en terug en ook de andere kant op heen en terug. Zitten wat en genieten van het inmiddels lekkere zonnetje terwijl we de seastacks bewonderen.

Er is nog tijd over om ook nog een ander strand te bezoeken, iets zuidelijker. We kiezen Second Beach (de stranden hebben hier nummers), omdat die gecombineerd kan worden met een acceptabele wandeling van bijna 3 km heen en terug. Nu hebben we al verschillende bossen en paden gehad en in detail is het steeds iets anders. Zo ook deze. Heel gevarieerd pad, gaat eerst helemaal omhoog en daarna weer omlaag. De vegetatie is deze keer ook veel rijker. We zien verschillende soorten planten. Het lijkt wel alsof we in Burgers Bush lopen...! De wortels van de bomen zijn ook heel apart. Steken een groot deel boven de grond uit en vormen samen met die van andere bomen enorme knotsen. Heel bijzonder.
Enfin, eenmaal bij het strand aangekomen, wacht ons een uitdaging. De stapel bomen die we nu over moeten klimmen is enorm. Het lijkt wel alsof ze als Mikado daar liggen uitgespreid. Heel bizar. We hebben het gered zonder beenbreuken...
Hier is gewoon zandstrand en veel mensen zijn hier aan het wildkamperen in kleine tentjes. Ook hier voor de kust weer seastacks. Het wordt eb. Ik had gelezen dat bij eb zeesterren, anemonen en ander gedierte kan achterblijven in getijdepoelen. We zien echter niets.
Helaas is het weer bewolkt geworden en we blijven hier dus niet zo lang. Op het moment dat we de stapel bomen weer over klimmen vallen er zelfs wat druppels regen. Gelukkig heeft dat niet doorgezet zodat we toch, met een flinke klim, droog bij de auto zijn aangekomen.

Een albinoslak?!

We krijgen honger en daar we niet willen terugvallen op het echtpaar van gisteren, gaan we even naar de dichtstbijzijnde grotere plaats hier, Forks, om een lekker gezond broodje bij Subway te halen en die mee te nemen naar 'huis' 45 km noordelijker...